Z ust Bhagawana słyszałem szczegóły dwóch cudów, o których wiedział. W pierwszych latach jego pobytu na wzgórzu pewna pani wysiadła nocą z pociągu na stacji kolejowej Tiruvannamalai, wsiadła do jutki (powozu konnego) i kazała woźnicy zawieźć ją na określoną ulicę w mieście. Kierowca, będący łajdakiem, zawiózł ją na uboczu i już miał okraść ją z klejnotów, gdy nagle na miejscu zdarzenia pojawiło się dwóch policjantów, którzy usłyszeli jej skargę, bezpiecznie odprowadzili ją wozem do domu i odszedł. Kobieta zanotowała numery dwóch policjantów, a następnie przeprowadziła dalsze dochodzenia w ich sprawie, chcąc im podziękować lub nagrodzić, ale nie udało się ich wyśledzić, a żaden z policjantów w Tiruvannamalai nie wiedział nic o wydarzeniach tej nocy. Bhagawan opowiedział mi powyższą historię, kiedy omawialiśmy cuda i mówił, że cuda zdarzają się nawet teraz.

Przy tej samej okazji opowiedział mi inną podobną historię. Był tam starszy kaleka, krewny naszego T. K. Sundaresy Aiyara, który był bardzo pobożnym człowiekiem i mimo swojej niepełnosprawności zwykł krążyć po wzgórzu Arunachala. Po wielu latach pobytu w Tiruvannamalai pewnego razu tak się zirytował traktowaniem, jakie spotkało go od krewnych, u których przebywał i od których był zależny, że z obrzydzeniem zdecydował się opuścić Tiruvannamalai i udać się do jakiejś wioski, aby spróbować zarobić tam mieszkać. Zanim opuścił obrzeża miasta, pojawił się przed nim młody bramin i z pozorną niegrzecznością wyrwał mu kule, mówiąc: „Nie zasługujesz na to”. Zanim starzec zdążył zareagować, odkrył, że odzyskał władzę w kończynach i może chodzić bez kul.

Bhagawan powiedział, że zna ten przypadek osobiście, zwracając uwagę na jego podobieństwo do przypadku wspomnianego w Arunachala Sthala Purana, gdzie jest powiedziane, że Bóg Arunachala, pojawiając się w ludzkiej postaci, odrzucił kule swego starego wielbiciela, który chodził po okolicy wzgórzu przez wiele lat pomimo swojej kulawizny i który właśnie wtedy, w trakcie jednego z takich okrążeń, wszedł do zbiornika Sona Theertha (około półtorej mili od Śri Ramanaśramam), aby się napić. W tej właśnie chwili kaleka poczuł się zdrowy. Moje wspomnienia Bhagawana