Istnieje puraniczna opowieść o pochodzeniu wzgórza. Pewnego razu Wisznu i Brahma zaczęli się spierać, który z nich jest większy. Ich kłótnia sprowadziła chaos na ziemię, więc dewy udali się do Śiwy i błagali go, aby rozstrzygnął spór. Następnie Śiwa zamanifestował się jako kolumna światła, z której dobiegł głos oznajmiający, że ten, kto znajdzie jej górny lub dolny koniec, jest większy. Wisznu przybrał postać dzika i zakopał się w ziemi, aby znaleźć podstawę, podczas gdy Brahma przybrał postać łabędzia i wzniósł się w górę, aby szukać szczytu. Wisznu nie dotarł do podstawy kolumny, ale „zaczynając widzieć w sobie Najwyższe Światło, które mieszka w sercach wszystkich, zatracił się w medytacji, nieświadomy ciała fizycznego, a nawet nieświadomy siebie, tego, który szukał”. Brahma zobaczył kwiat alse spadający w powietrze i myśląc, że uda mu się zwyciężyć przez oszustwo, wrócił z nim i oznajmił, że zerwał go ze szczytu.

Historia głosi dalej, że ponieważ lingam, czyli słup światła, był zbyt oślepiający, aby go dostrzec, Śiwa objawił się zamiast tego jako wzgórze Arunachala i oznajmił: „Jak księżyc czerpie światło ze słońca, tak inne święte miejsca będą czerpać swoją świętość z Arunachali. . Jest to jedyne miejsce, gdzie przyjąłem tę formę dla dobra tych, którzy chcą mnie czcić i uzyskać oświecenie. Arunachala jest sama w sobie OM. Co roku będę pojawiał się na szczycie tego wzgórza w Kartigai w postaci niosącej pokój latarni”. Odnosi się to nie tylko do świętości samej Arunachali, ale także do dominacji doktryny adwajty i ścieżki samobadania, której centrum jest Arunachala. Znaczenie tego można zrozumieć w słowach Śri Bhagawana: „Ostatecznie każdy musi przyjechać do Arunachali”.